Zichtbaarheid

Het is vrijdagavond. Voor me een wit beeldscherm. Ik schrijf een paar woorden, haal ze weer weg en ik start opnieuw. En opnieuw, en …

Ik roep mezelf tot orde. Zo wordt het niets.

Al een paar weken gaat het zo. Ik ben zeer gemotiveerd om blogs te schrijven. Toch weerhoudt iets mij daarvan. Ik wil mezelf graag laten zien en tegelijk ben ik als de dood om zichtbaar te zijn. Allerlei stemmetjes in mijn hoofd roepen: 'niet te persoonlijk hoor' of 'niet teveel schrijven, want daar zit niemand op te wachten'. Iedere regel check ik minstens 5 x.

Als je dit leest, heb ik eindelijk op publiceren gedrukt. Angst nummer 1 is overwonnen.

Angst

Hoe zat het ook alweer? Als je ergens bang voor bent, bedenk dan bij jezelf: 'wat is het ergste dat kan gebeuren'?

Het ergste dat kan gebeuren is dat niemand mijn tekst leest, of erger nog, dat mijn verhaal wel gelezen wordt, maar dat mijn lezer de tekst vreselijk saai vindt of ronduit stom.

Stel dat dat zo is, dat het niemand  iets interesseert wat ik schrijf. Dan kan ik daar twee (of ja, misschien wel 20) redenen voor bedenken. Namelijk:

• ik ben een slechte schrijver
• de lezer is met andere dingen bezig

Ik ben vaak geneigd om de reden, of schuld bij mezelf te zoeken. En dus zou ik er in dit geval vanuit gaan dat ik een ontzettend slechte schrijver ben. Die gedachte weerhoudt mij er van om mijn gedachten de vrije loop te laten en te schrijven over wat ik wil.

Realiteit

En buiten het feit dat het waar kan zijn en dat ik een ontzettend slechte schrijver ben, is het logischer dat er ook andere factoren meespelen als blijkt dat mijn teksten niet worden gelezen.  Want:

• het is weekend, avond of het is lekker weer. De meeste mensen hebben andere dingen te doen dan een blog lezen;
• na een drukke en gezellige dag heeft mijn potentiële lezer meer behoefte aan een film, een leuke serie of aan gedachteloos door zijn tijdlijn scrollen, dan aan een blog met veel tekst;
• mijn potentiële lezer is totaal niet bezig met het onderwerp zichtbaarheid. Zijn interesse ligt bij andere onderwerpen.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Begrijp je waar ik naartoe wil?

Ik laat me leiden door een angst die niet reëel is. Ik durf niet zichtbaar te zijn uit angst dat mensen mij stom of raar vinden. Dat weerhoudt mij er van om te schrijven. En vervolgens gebeurt er niets.

Actie

Inmiddels heb ik geleerd om dat stemmetje in mijn hoofd af en toe te negeren (ook al wordt er soms vrij hard geroepen). Het helpt mij niet verder als ik me laat weerhouden te doen wat ik graag wil. Ik wil mensen graag meenemen in mijn kijk op de wereld, in onderwerpen waarvan ik denk dat er nog te weinig aandacht voor is. En dus lees je hier mijn verhaal. Gewoon, omdat ik dat wil.

Laat jij je regelmatig leiden door je angsten? Of door verwachtingen? Luister je naar het stemmetje in je hoofd of laat jij je hart spreken?

In de komende periode ga ik meer schrijven over mijn weg naar zichtbaarheid. Ik nodig je van harte uit om mee te lezen.