Persoonlijk | Gelijkwaardig | Betrokken | Vertrouwd
In november 2014 deed ik mee aan een workshop die mijn leven zou veranderen. Be the change! Een workshop die aan de basis ligt van Challenge Day (in Nederland vooral bekend van over de streep en als je me echt zou kennen).
Een workshop van Rich en Yvonne, twee Amerikanen met een prachtige missie.
Een workshop waarin ik werd uitgedaagd om te zijn wie ik echt ben. Met alle moeilijke stukjes, en vooral ook alle mooie stukjes in mezelf.
Vooral die laatste, de mooie stukken in mezelf, die kende ik niet zo goed. Wat ik tot dat moment wel kende, waren de eenzame en verdrietige stukken in mij. Onzekerheid, moeite om me te verhouden tot anderen, moeite om mezelf te laten zien, vertrouwen in andere mensen en in mezelf.
Ergens wist ik natuurlijk wel dat ik talenten had. Toch zag ik die vooral terug in mijn werk. Persoonlijk vond ik het een stuk lastiger om te voelen wie ik nu eigenlijk was en wat mijn talenten waren.
Zoals ik al zei, dat weekend veranderde mijn leven. Ik maakte kennis met wie ik echt was. Met mijn talenten, mijn wensen, mijn dromen. Ik durfde echt te kijken naar mijn angsten, naar mijn verdriet en naar mijn boosheid. En ik leerde dat ik niet alleen ben. Dat er zoveel anderen zijn die dezelfde dingen voelen en ervaren als ik.
Dat besef maakte dat mijn gevoel van eenzaamheid kleiner werd. Ik voelde me gezien en gehoord.
Tijdens dat weekend had ik tegen Michaël – een vriend met een prachtig talent voor piano spelen – gezegd dat ik erg van zingen hield. En op de laatste ochtend nodigde hij mij uit om op die dag, met zijn begeleiding te gaan zingen. Niet zomaar even oefenen, maar gewoon voor de groep zingen.
De hele dag liep ik met spanning in mijn buik. Zou ik? Of toch maar niet. Het wel doen was enorm spannend. Toch wist ik ook van mezelf dat als ik het niet zou doen, ik daar waarschijnlijk spijt van zou krijgen. En dus, aan het eind van de dag deed ik iets wat ik tot dat moment nooit voor mogelijk had gehouden.
Samen met Michaël en met mijn rug naar de groep, durfde ik het aan om 'someone like you' van Adele te zingen. Met mijn rug naar de groep, omdat ik ergens een heel groot gevoel van schaamte had. Het liefst wilde ik mezelf verstoppen.
Toch begon ik te zingen. En dat raakte me enorm.
Het applaus na afloop bezorgde me kippenvel. Het zingen voelde zo fijn! Zo krachtig.
Ik voelde iets wat ik nog nooit had gevoeld. Trots in combinatie met geluk. Wauw, had ik dat echt gedaan? Ik had mijn angst overwonnen. En ook al was mijn stem waarschijnlijk wat bibberig, en miste ik hier en daar een noot, het kwam uit mijn hart. En daarmee raakte ik iets heel belangrijks aan. Een talent. En dat hoeft niet perfect te zijn.
Na dit spannende optreden bleef ik zingen. Zangles met een vriendin, zingen in een koor, hier en daar een solo of duet. En ergens van binnen voelde ik dat ik eigenlijk meer wilde. Het leek me heel leuk om te gaan zingen met een echte band. Samen muziek maken en wie weet ooit nog eens optreden.
En dus besloot ik om eens wat rond te kijken, op zoek naar muzikanten. Ik meldde me aan bij een groep waarin muzikanten werden gezocht.
Zoals je vast zult begrijpen, kwamen ook direct weer mijn oude gedachten omhoog. Ben ik wel goed genoeg, mag ik dat wel voor mezelf vragen, ben ik dan niet te arrogant (want wie zegt dat ik goed kan zingen)? Totdat ik ineens deze week een oproepje zag van 5 muzikanten. Op zoek naar een zangeres. In de buurt.
Mijn hoofd zei: 'nee joh, doe maar niet'. Mijn hart zei: 'wauw, wat gaaf!' Ik begon aan een chatbericht, om dat vrijwel direct weer te wissen. Ik legde mijn telefoon weg. Om na 5 minuten toch maar een berichtje te sturen.
Binnen 5 minuten had ik een reactie. Enthousiast. Of ik even wilde bellen. Mijn hoofd zei: 'bel morgen maar even, doe maar niet', 'ze zoeken vast iemand met meer ervaring'. Mijn hart zei: 'doe maar, dit is wat je wilt, toch?'.
En zo belde ik niet veel later met één van de muzikanten. Hij klonk aardig. En, hij wilde graag kennismaken.
Een andere zangeres had afgezegd en of ik donderdag misschien tijd had?
En dus ga ik morgenavond oefenen. Met een echte band.
Hoe gaaf is dat?
En misschien wordt het helemaal niets. Hebben we geen klik, gaat het zingen helemaal niet goed. Is het toch te spannend.
Maar wie weet....
Wie weet wordt dit ontzettend leuk!
Ik heb er zin in. En hoe dan ook heb ik de stap gezet en ga ik morgen zingen met een band.
Ik, samen met mijn stem. Niemand om me achter te verschuilen.
Hier ben ik!