Persoonlijk | Gelijkwaardig | Betrokken | Vertrouwd
Vandaag zag ik dat mijn blog over ´het verborgen leed dat reflux heet´ wederom was geplaatst op de Facebookpagina van Kiind Magazine. Gisteren kreeg ik een mail van een jonge moeder die aangaf dat ze nu, 5 jaar later, nog steeds last heeft van de gevolgen van die periode in haar leven. Een periode die zij omschrijft als traumatisch. Ze bedankte me uit de grond van haar hart voor het schrijven van de blog, voor het verwoorden van haar verhaal. Voor de herkenning van de impact van het huilen op je moedergevoel en je eigenwaarde.
Toen ik vanmorgen de reacties onder het Facebookbericht van Kiind Magazine las, besefte ik me weer hoe pijnlijk die periode ook voor mij, voor ons was. En de reacties van de vele lezeressen raakten me. `Het is alsof je mijn verhaal schrijft´, ´ik voelde me zo vaak niet gehoord en begrepen´, ´ik werd door professionals continu niet gehoord´, ‘het is traumatisch’, ‘ik voelde me zo wanhopig’.
In de afgelopen 2 jaar is mijn blog over verborgen reflux meerdere keren op het forum van Kiind gedeeld. Nog steeds als ik de reacties van de andere moeders (ouders) lees, word ik geraakt. Geraakt omdat ik weet hoeveel pijn het doet en hoe wanhopig je je kunt voelen als ouder.
Ik vind het zo pijnlijk voor deze ouders dat ze zo hard aan het knokken zijn. Dat ze in een periode waarin ze zouden mogen genieten van één van de mooiste periodes in hun leven, zo hard hun best moeten doen om überhaupt te blijven staan. En ja, ik weet dat het jonge ouderschap voor alle ouders zwaar en pittig is. En dat het echt niet alleen maar genieten is, of hoeft te zijn. Het krijgen van een klein ukje zet je hele leven op zijn kop. Ook als het wel goed gaat met je baby.
Maar het verdriet, de onmacht, de wanhoop, de boosheid en het niet begrepen voelen van ouders van een kindje waarmee iets aan de hand is. Dat is zo hartverscheurend pijnlijk.
Voor veel van de ouders is deze periode traumatisch. Als je ziet dat jouw jonge baby pijn heeft, als je hoort dat jouw baby alleen maar kan krijsen, als je ziet dat jouw kindje niet lekker in zijn vel zit, pijn heeft of ongemak ervaart, dan gaat dat door merg en been. Zeker als niets van wat jij doet, helpt om het voor je kindje aangenamer te maken.
En alsof dat niet genoeg is, krijg je 100.000 adviezen, die stuk voor stuk heel goed bedoeld zijn, maar die heel vaak de plank best wel misslaan. Die je soms het gevoel geven dat je het niet goed doet als ouder, dat je kindje last heeft van jouw stress. Dat je echt wat meer aan jezelf moet denken. Alsof je zelf al niet vaak genoeg denkt dat het misschien aan jou ligt.
En dan de professionals. De artsen, kinderartsen, consultatiebureauartsen. Allemaal stuk voor stuk zullen ze het echt goed bedoelen, zullen ze écht situaties voor zich krijgen waarvan ze denken: ‘joh, maak je niet zo druk, alle jonge ouders hebben deze problemen’. Maar alsjeblieft, ook al is dat allemaal waar: Luister naar deze ouders.
Alleen dát maakt al dat een jonge ouder niet het gevoel krijgt dat het zijn/ haar schuld is, dat hij/ zij gek is. Want dat gevoel is er vaak al.
Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, want er zijn professionals die wel hun best doen om te luisteren. Maar ze zijn - is mijn ervaring en die van vele ouders op het forum - in de minderheid.
Het gevoel van onmacht, maar vooral het niet gehoord worden van deze ouders raakt me nog steeds. En ik weet dat dat vooral mijn eigen pijn is. Ik voelde me zo vaak niet serieus genomen in mijn wanhoop en onmacht. En ik kreeg veel adviezen die het gevoel eigenlijk alleen maar erger maakten. Ik durfde bijna de deur niet meer uit omdat dat alleen maar zorgde voor meer ongemak en krijsen. Ik durfde bijna niet meer auto te rijden omdat al na een paar minuten (of vaak al vanaf het moment dat hij in de Maxi-Cosi zat) het krijsen niet zou stoppen en alleen maar erger werd. Er waren maar weinig mensen die dat begrepen.
Inmiddels weet ik dat (verborgen) reflux en alle klachten die daarbij horen, meestal over gaan en dat het echt beter wordt. Dat weet ik nu, maar dat voelde ik toen niet. Ik was aan het overleven. Wij waren aan het overleven. En we leefden dag bij dag, uur bij uur. Dag en nacht in overleefstand. Totdat er ruim een jaar later langzaam maar zeker wat rust ontstond. Het werd echt beter.
En ik kan me heel goed voorstellen dat je als omstander niet ervaart hoe heftig zo’n periode is. Ik had ook geen idee, totdat het me overkwam. Ineens kreeg ik begrip voor die ouders die compleet wanhopig niet meer weten wat ze er mee aan moeten.
Luister naar het verhaal, erken dat het zwaar is, dat het moeilijk is, dat het soms hartverscheurend is. Luister en vraag wat het gezin nodig heeft. Breng af en toe een maaltijd, doe boodschappen, maar vooral luister, luister, luister. Zonder oordeel of advies
Ik ben blij en dankbaar dat ik met mijn verhaal andere ouders kan steunen. Dat ik hen het gevoel mag geven dat ze niet alleen zijn. Dat hun verhaal en hun gevoelens er mogen zijn, met alle pijn en wanhoop die daar bij hoort. En mijn wens is dat alle professionals (en naasten) die te maken krijgen met een kindje met (verborgen) reflux, of die sowieso te maken krijgen met ouders die het niet meer weten, dit artikel eens lezen. Iedere ouder die zich daardoor beter begrepen voelt is er één. Deel dit bericht dus gerust met mensen uit je omgeving.
Heb je na het lezen van deze blog de behoefte om je verhaal te doen? Weet dan dat je niet alleen bent. Schrijf gerust een berichtje of neem contact op. Je bent niet alleen! En je hoeft het niet alleen te doen.
Wil je er graag eens met andere ouders of moeders over praten? Laat me dat dan vooral weten. Ik organiseer avonden voor ouders om te praten over dat wat hen bezighoudt in het ouderschap.