Heb jij wel eens van verborgen reflux gehoord? Ik kende het eigenlijk niet. Ja ik had er vast wel eens van gehoord. Maar meer dan wat maagzuur dat omhoog komt was het voor mij niet. Totdat we een kindje kregen met 'reflux'. En dan ook nog eens de verborgen variant.

Als jonge ouder hoor je regelmatig dat er verschillende soorten huiltjes zijn. Verschillende huiltjes waarmee je baby aangeeft dat het 'honger heeft', 'moe is' of 'pijn heeft'. Super handig. Want, zo zeggen ze, je gaat die verschillende huiltjes op een gegeven moment herkennen. Het geeft je houvast om als ouder te reageren op de behoeften van je kindje.

En laten we eerlijk zijn, ieder houvast geeft in die eerste, kwetsbare periode wat rust. Want soms is het een compleet raadsel of jouw kindje nou trek heeft, moe is, krampjes heeft of dat het 'gewoon' even niet zo lekker in z'n vel zit.

En toen bleek, na de kraamweek, dat ons kleine ventje maar 1 huilvolume had: KRIJSEN! En dan bedoel ik niet hard huilen, dan bedoel ik echt krijsen. Ontroostbaar hard krijsen. Wat een verschrikking is dat.

Ik begreep soms helemaal niets van ons kleine mannetje. Ik had geen idee of hij huilde omdat hij trek had, pijn had of omdat hij moe was.  Moe leek hij trouwens sowieso niet te zijn, want in die eerste periode sliep hij overdag bijna niet. In ieder geval nooit langer dan 40 minuten, waarna hij gerust weer uren wakker was. Vaak zeiden mensen: 'goh wat een alert kindje'. Later bleek dat hij oververmoeid was. Naast krijsen van de pijn, was hij dus ook nog eens doodmoe. En dat zorgde voor nog meer gekrijs.

Hij krijste omdat hij pijn had. Hij krijste als hij moest liggen, hij krijste omdat hij moe was, hij krijste als hij in de kinderwagen lag, hij krijste in de draagzak, hij krijste. Heel veel. En als hij krijste, was hij echt ontroostbaar. Hartverscheurend!

Ik heb zoveel momenten gehad waarop ik me totaal wanhopig afvroeg wanneer dat gekrijs nou zou stoppen.  En zoveel momenten waarop ik totaal niets begreep van alle mensen om me heen, omdat ze geen flauw idee hadden waarom ik amper de deur uit kwam. Zoveel momenten dat ik me een waardeloze moeder voelde.

Ik deed alles wat ik kon en toch lukte het me niet om mijn kindje te troosten. Het was een ontzettend eenzame periode. Ik durfde niet eens naar de supermarkt. Ja heel soms, maar dan alleen als er iemand mee ging. Ik kwam amper 10 minuten van huis, want zowel de kinderwagen als de auto waren een drama.

Hij woonde zo'n beetje in de draagzak. Het enige plekje waar hij af en toe even tot rust kwam en een slaapje deed. Maar nooit langer dan 40 minuten.

Er was zoveel onbegrip. Zowel vanuit mijn omgeving als vanuit hulpverleners. Van consultatiebureau tot kinderarts, van babycoach tot babymassage en van logopedie tot osteopaat. Allemaal zagen ze dat er iets aan de hand was en toch was er geen oplossing. Sommigen waren begripvol en helpend, anderen zorgden er alleen maar voor dat we ons nog eenzamer en wanhopiger voelden.

We kregen een diagnose, namelijk 'verborgen reflux', maar dat gegeven alleen maakte uiteraard niet dat het beter werd. Eigenlijk was er niet zoveel aan te doen, behalve wachten tot hij er overheen zou groeien. We kregen het advies om de voeding in te dikken. Maar a. dat is bij borstvoeding (in combinatie met een kindje dat de fles weigert) bijna onmogelijk en b. ik las bij experts op het gebied van reflux dat verdikken juist helemaal niet goed werkt. De voeding komt dan namelijk nog steeds omhoog. En doordat de voeding dikker is, is dat voor het kindje nog ongemakkelijker.

En eigenlijk was het niet eens het ergste dat er geen oplossing was. Als er maar geluisterd werd, echt geluisterd. Naar onze wanhoop, naar ons verdriet. Maar juist daarin liepen we heel regelmatig vast. Zowel in onze omgeving als bij professionals.

Op een gegeven moment besloten we om niet meer verder te zoeken naar een oplossing. We waren moe en teleurgesteld. Eenzaam en af en toe wanhopig. 

Accepteren dat 'het is zoals het is' werd ons motto. Hulp vragen. Hulp in de huishouding, een bezoekvrijwilliger van Homestart (wat een geweldige organisatie!), iemand die af en toe voor ons kookte. Het maakte dat we ons wat minder eenzaam voelden.

En ineens werd het langzaam beter, maar het 'trauma' bleef. Ik durfde in de eerste periode dat het beter ging, nog steeds amper de deur uit en autorijden vind ik, nu na een jaar, nog steeds spannend als het langer dan een half uur is.

Gelukkig waren er een paar plekken waar we af en toe ons hart konden luchten. Ik heb veel steun gehad van de mensen uit ons 'samen bevallen' app-groepje. Ook kon ik mijn verhaal delen in de Facebookgroep 'baby reflux'. In die groep maakte ik kennis met een aantal andere vrouwen. Moeders die het begrepen. Die luisterden, die zich zo vaak hetzelfde voelen. Een plek waar ik geen ongevraagd advies kreeg, maar waar ik een luisterend oor vond. Dat was zo fijn en zo nodig in die eenzame periode.

Allereerst wil ik je meegeven: luister naar je (moeder) hart! Jij weet het beste hoe je kindje zich voelt en wat het nodig heeft. Leg alle adviezen waar je niets mee kunt, naast je neer. Je hebt het al zwaar genoeg in deze periode.

Wat ik je mee wil geven van moeder tot moeder/ ouder:

• vraag om (praktische) hulp. Hoe moeilijk ook, het is zo belangrijk! Iemand die helpt in het huishouden, die af en toe voor je kookt, die even met je baby rondloopt, zodat jij kunt rusten, iemand die boodschappen voor je haalt (of laat ze bezorgen);
• praat er over met mensen die naar je luisteren. Echt luisteren. Die geen (ongevraagde, goed bedoelde, maar niet helpende) adviezen geven. Bijvoorbeeld een goede vriendin zijn, de buurvrouw, je moeder of wie dan ook. Of zoek online naar een luisterend oor (zoals bijvoorbeeld de Facebookgroep baby reflux).

En aantal tips/ adviezen bij (verborgen) reflux die bij sommige kindjes helpend kunnen zijn:

• zorg ervoor dat je je kindje na iedere voeding rechtop houdt, zodat de voeding kan zakken (ongeveer een half uur). En zorg ervoor dat je kindje een boertje doet;
• als je borstvoeding geeft, check dan bij twijfel het tongriempje en lipbandje  (zodat je zeker weet dat je kindje goed  aanhapt);
• en/of kijk of er misschien sprake is van overproductie (waardoor je baby te veel of te snel de voeding binnenkrijgt). Bij twijfel adviseer ik je om een lactatiekundige te raadplegen of contact op te nemen met bijvoorbeeld La Leche League (borstvoedingsorganisatie);
• in sommige gevallen blijkt sprake van een allergie. Mocht je daarover twijfelen, raadpleeg dan een deskundige.

Deze moeilijke periode in ons leven heeft mij ook iets moois gebracht. Ik besloot namelijk om nu echt van start te gaan met mijn eigen praktijk. En daarin heb ik ook ruimte gemaakt voor de groep moeders/ ouders waarbij het moeilijker gaat dan bij andere ouders. Waarbij de roze wolk geen roze wolk is, maar een grijze donderwolk.

Zelf heb ik ondervonden dat het écht helpt als je je verhaal kunt delen met ouders die het begrijpen. Met anderen, die geen ongevraagd advies geven, en die echt luisteren.

Je kunt bij Groei & Inzicht terecht voor een luisterend oor; individueel of met andere ouders die in hetzelfde schuitje zitten.

Want het gaat over, het wordt echt beter! Maar daar heb je op het moment dat je er midden in zit, erg weinig boodschap aan.

Heb jij na het lezen van deze blog de behoefte om je verhaal te delen? Neem dan gerust contact met me op. Of wil je jouw verhaal delen samen met andere moeders? Kom dan gerust naar een avond voor moeders.