Persoonlijk | Gelijkwaardig | Betrokken | Vertrouwd
Vanmiddag was ik druk met het schrijven van een blog over eenzaamheid. Tijdens het schrijven merkte ik dat ik het moeilijk vond om bij de kern te komen. Ik schreef, schreef over redenen, over tips, kortom over van alles rondom eenzaamheid. En na een tijdje besloot ik dat het goed was, ook al miste ik ergens nog wel een persoonlijk stukje.
Toen ik klaar was liet ik de blog lezen aan mijn vriend.
Na het lezen bleef het even stil. Hij had iets anders verwacht. Meer diepgang, meer over mijn gevoel.
Au, dat kwam binnen. Zo´n kwetsbaar onderwerp en dan was het niet goed.
Ik voelde me afgewezen.
En als ik me afgewezen voel (of dat waar is of niet) dan trek ik me terug. Ik werd boos (van binnen), verdrietig, en ik wilde het liefst alles meteen weer wissen.
Ik besloot om me even terug te trekken uit de situatie en ging een ijsje eten - bij een ijssalon waar ze heerlijke ijsjes verkopen. En al snel kwam ik er achter waarom ik zo geraakt was. Hij had namelijk een punt.
Want, als je me echt zou kennen, zou je weten dat ik me de laatste tijd regelmatig eenzaam voel. En dat is een rotgevoel.
Nu ik dat opschrijf voel ik ook meteen schaamte.
Er ontstaat een gevoel dat ik dit meteen moet nuanceren (het valt wel mee hoor). Of dat ik het kleiner moet maken (ik heb echt wel vrienden). Ik voel de neiging om te zeggen dat ik niet zielig ben, geen medelijden wil. En dat is ook zo. Ik ben niet zielig. Wel verdrietig af en toe.
Ik weet dat er veel oordelen zijn over eenzaamheid. Oordelen die ik zelf ook heb, en dan met name over mijn eigen gevoel van eenzaamheid. Twijfels over of ik er goed aan doe om te delen, omdat een hulpverlener toch niet meer hoort te worstelen met zijn eigen issues? Twijfels omdat ik weet dat vrienden en bekenden meelezen. Schuldgevoel en schaamte, want hoe moeilijk is het nu eigenlijk om echt contact te hebben of maken met anderen.
En toch wil ik dit onderwerp bespreekbaar maken. Omdat eenzaamheid zo vaak nog een taboe is. Het is geen onderwerp dat je op verjaardagen even in de groep gooit. Een onderwerp dat zelfs in contact met vrienden niet zo gemakkelijk ter sprake komt. Hoe verdrietig is het dat er zoveel mensen met eenzaamheid worstelen terwijl mensen in hun omgeving het vaak niet eens weten.
Ik voel me af en toe eenzaam. En daar vertel ik liever niet over. Sowieso vertel ik niet zo gemakkelijk over de dingen die me bezighouden. Dat heeft grotendeels te maken met oude gevoelens en overtuigingen. Al van jongs af aan heb ik namelijk het gevoel dat ik niet goed genoeg ben, dat ik mijn best moet doen om gezien te worden. Dat ik sterk moet zijn en niet zo gevoelig. Gevoelens en overtuigingen die natuurlijk ergens vandaan komen. En waarover ik in een volgende blog meer zal vertellen.
Ik weet inmiddels ook dat de enige weg naar minder eenzaamheid voor mij de weg naar verbinding is. Durven delen wat me bezighoudt, hoe ik me voel, waar ik trots op ben, waar ik blij van word, wat me verdrietig maakt.
Dat is ook mijn kracht. Niet voor niets had ik afgelopen week een jonge vrouw in mijn praktijk die zo geraakt was door één van mijn blogs. Ze gaf aan dat ze na een heel traject met verschillende hulpverleners eindelijk het gevoel had dat iemand haar hoorde en begreep. Dat raakt me.
En dus stap ik over mijn schaamte, stap ik over mijn angst. En deel ik mijn gevoel. Omdat ik weet dat ik niet alleen ben. En omdat ik weet dat ik daarmee ook ruimte maak voor mensen die hetzelfde voelen.
Wil je na het lezen van deze blog zelf ook eens praten over eenzaamheid, neem dan gerust contact op.