"Als je mij echt zou kennen, zou je weten dat...."

Ik keek vroeger vaak naar het programma 'Over de streep'. Keer op keer werd ik gegrepen door de mooie en kwetsbare manier waarop dat werd gepresenteerd. Iedere keer zat ik aan het eind van de uitzending te huilen. Geraakt door de mooie verhalen, door de emoties van jongeren. Geraakt ook door Arie Boomsma die het programma presenteerde. Ik was onder de indruk van hoe hij met de jongeren in gesprek was. Zo echt, zo puur. Ontroerend.

"Als je me echt zou kennen…" het leek alsof die woorden toverwoorden waren. Alsof daarmee deurtjes opengingen.

Het leek me ontzettend boeiend om ook zoiets te mogen organiseren voor jongeren. Om jongeren echt een stem te geven. Want hoe vaak worden jongeren niet weggezet als 'lastig' of als 'pubers'? Terwijl jongeren gewoon mini-volwassenen zijn met zoveel emoties en gevoelens. Voor wie het zo belangrijk is om écht gehoord te worden.

Be the change

En zo ging ik op zoek en vond ik na lang zoeken 'over de streep' voor volwassenen. Of misschien was het niet zo lang zoeken, maar duurde het even voordat ik me ook echt durfde op te geven. In 2014 was het zover. De workshop heette Be the Change en werd georganiseerd in België. De grondleggers van Challenge Day, Rich en Yvonne zouden de workshop begeleiden. Twee Amerikanen, waarvan ik tot dan toe nog nooit had gehoord.

Op donderdagavond vertrok ik naar Amsterdam. Daar zou ik een aantal mensen ontmoeten die ook naar België gingen. Ik kende ze niet. Ik had via de organisatie in België contactgegevens gekregen en een lift geregeld. Niets voor mij, op pad met vreemden. Ik had (bijna) niemand over mijn avontuur verteld en zette mijn telefoon uit (dit leverde nog bijna een zoektocht op door mijn vrienden die zich toch wel enigszins zorgen maakten over mijn onbereikbaarheid). Ik wilde dit avontuur helemaal alleen aangaan.

In Amsterdam ontmoette ik 3 andere deelnemers van de workshop. Achteraf bleek dat zij assistenten waren. Zij hadden de workshop al vaker gedaan. En het gekke was; ik voelde me direct op mijn gemak, ook al was dat een gevoel wat ik niet zo goed kende. En zeker niet bij vreemden. In de auto luisterde ik vooral naar de gesprekken. Ik werd geraakt door de openheid van deze 3 mensen. Gesprekken met diepgang. Niet over alledaagse dingen of over koetjes en kalfjes, maar over hoe gaat het echt met je. En wie ben jij echt.

We kwamen aan in België en ontmoetten nog een aantal andere deelnemers. Ook zij deden mee aan de workshop als assistent dat weekend. Er werd geknuffeld. En ik, die eigenlijk nooit met mensen knuffelde, dacht… 'waar ben ik beland?'

De workshop

Enigszins ongemakkelijk begaf ik me de volgende ochtend naar de workshop. Spannend, want wat zou er gaan gebeuren. Zou het echt alleen maar huilen worden zoals ik dacht naar aanleiding van het tv programma?

Het was spannend die eerste ochtend. Ik ontmoette allemaal mensen die ook voor de eerste keer meededen. En het voelde alsof ik op een station stond met allemaal onbekende mensen. We stapten allemaal in dezelfde trein, maar echt contact hadden we niet.

Dat gevoel veranderde al tijdens de eerste dag. Al die 'vreemde' mensen hadden iets met elkaar gemeen. Er ontstond al heel snel een enorme verbinding.

Ik vond het ongelofelijk . Verbinding ontstaat vrijwel direct als je de waterlijn laat zakken en praat over de dingen die echt belangrijk zijn in jouw leven. Als je een gesprek begint met de zin: 'Als je me echt zou kennen, zou je weten dat…….'

Ik voelde me gezien dat weekend, ik had contact met mensen waarmee ik nooit contact zou hebben gehad als ik ze was tegengekomen op het station. Ik voelde verbinding. En aan het eind van het weekend zong ik zelfs voor het eerst van mijn leven voor anderen. Ik stond dan wel met mijn rug naar het publiek (want het was ontzettend spannend), ik was zo rood als een tomaat, maar jeetje wat voelde ik me sterk en krachtig. Een gevoel wat ik nooit eerder in mijn leven had gevoeld.

Terugblik

Vanavond las ik wat stukjes terug die ik schreef in 2015 en 2016. De periode waarin ik meerdere workshops bijwoonde. Waarin ik heel bijzondere mensen ontmoette. Waarin ik mijzelf nog beter leerde kennen, dingen voelde die ik nooit eerder voelde. Waarin ik mij kwetsbaar durfde opstellen, waarin ik andere mensen mij echt liet kennen. Waarin ik andere mensen echt leerde kennen. En waarin ik een belofte deed aan mezelf om niet langer in de schaduw te leven.

Ik ben dankbaar voor die periode in mijn leven, dankbaar voor de mensen die ik tegenkwam op mijn pad. Dankbaar voor de mensen die met mij meeliepen. En dankbaar voor de lessen die ik leerde.

Er is zo weinig nodig om echt contact te maken met mensen om je heen.  

Wat zou ik weten als ik jou echt zou kennen?