Persoonlijk | Gelijkwaardig | Betrokken | Vertrouwd
Lees hier mijn persoonlijke blogs over onderwerpen als eenzaamheid, gevoelig zijn of onzekerheid.
Heb je als jonge ouder te maken met slapeloze nachten en/of verborgen reflux? Lees dan hier mijn verhaal over hoe de verborgen reflux van invloed was op ons leven als jonge ouders. En mijn verhaal van een paar jaar daarna.
Wil je meer weten over familieopstellingen? Lees dan vooral even de blog over mijn persoonlijke reis of een opstelling over mijn werk als coach.
Als ouder je kind huilend of schreeuwend achterlaten bij de opvang of op school. Voor veel ouders een lastige situatie. Toch lijkt het, als ik de geluiden om me heen hoor, dat het iets is waar ik– en ook mijn kind - me maar even overheen moet zetten. ‘Als jij je omdraait is het over hoor’ of ‘maak er niet een te groot ding van, want hij voelt vooral wat jij voelt’.
Misschien moet je het loslaten... die zin heb ik vaak gehoord. Net als 'ik ken iemand die ineens zwanger werd toen ze er niet zo mee bezig was'. Het is goed bedoeld. Als hart onder de riem, om de hoop niet helemaal te verliezen. En toch doet het pijn zo'n opmerking. Want indirect zegt je daarmee dat ik er teveel mee bezig ben.
Wim (10 jaar) kwam al een tijdje naar mijn praktijk. Tijdens één van onze afspraken gingen we kijken naar hoe Wim kijkt naar zijn eigen gezinssituatie. Een verrassende uitkomst. Niet alleen voor Wim, maar ook voor zijn ouders.
Het is niet gemakkelijk als één van je ouders psychische problemen heeft of als je ouder verslaafd is aan bijvoorbeeld drugs of alcohol. Als dat namelijk zo is, kun je als kind niet altijd (of vaak niet) bij je ouders terecht met vragen en problemen. En dat maakt dat je al van jongs af aan leert om voor jezelf te zorgen. Je hebt vaak het gevoel dat je ouders je niet begrijpen of je wilt niet dat ze door jou nog extra zorgen hebben. En daardoor kun je je best heel eenzaam voelen. Misschien heb je wel het gevoel dat niemand je begrijpt. "Als iemand aan me vraagt hoe ik me voel, zeg ik vaak dat het goed gaat (ook als dat eigenlijk niet waar is)"
In mijn werk zie ik dat veel jongeren zich ongelukkig voelen. Er is veel (sociale) druk om te presteren, om er goed uit te zien, om goede cijfers te halen, om je beter voor te doen dan je je voelt. Niet alleen op school, maar ook thuis en online. Daarbij wordt er ook nog vaak met een belerend vingertje richting jongeren gewezen: ze passen zich niet voldoende aan, ze schoppen rotzooi, ze vernielen dingen. Maar is dat wel helemaal eerlijk? Want hoe goed kennen we de jongeren nou eigenlijk? Hoe goed ken jij de jongeren om je heen? Hoe goed ken jij jouw zoon of dochter, jouw leerling, jouw buurjongen of buurmeisje of de vrienden van jouw puber? Weet je wat er bij ze speelt? Weet je waar ze uithangen? Weet je wat ze doen als jij er niet bent? En weet je waar en met wie ze online zijn?
Vrouwen (en ook mannen) praten niet gemakkelijk over hun kinderwens. Al helemaal niet als er sprake is van vruchtbaarheidsproblemen, een miskraam (of abortus) of als zwanger worden niet vanzelf gaat.
Lars was 2,5 jaar toen Angela merkte dat er iets met hem aan de hand was. Hij was regelmatig ontzettend boos. Eerst dacht ze nog dat zijn gedrag bij de leeftijd hoorde, alle peuters ontdekken toch hun grenzen? En dat daar driftbuien of boosheid bij horen, dat was haar bekend. Toch voelde ze dat het anders was, ook door haar ervaring met peuters op het werk. Dit was geen normaal peutergedrag. En het ging ook niet over toen Lars de peuterleeftijd voorbij was.
Ik vind het zo pijnlijk voor ouders van kinderen met (verborgen) reflux dat ze zo hard aan het knokken zijn. Dat ze in een periode waarin ze zouden mogen genieten van één van de mooiste periodes in hun leven, zo hard hun best moeten doen om überhaupt te blijven staan. En ja, ik weet dat het jonge ouderschap voor alle ouders zwaar en pittig is. En dat het echt niet alleen maar genieten is, of hoeft te zijn. Het krijgen van een klein ukje zet je hele leven op zijn kop. Ook als het wel goed gaat met je baby.
Hoe komt het dat zoveel mensen zich eenzaam voelen? Er is veel schaamte rondom eenzaamheid. Ook veel vooroordelen. Want, als je eenzaam bent, is dat misschien ook wel een beetje je eigen schuld? Misschien moet je er meer op uit? Of er zijn gedachten als: 'je hebt toch genoeg mensen om je heen, hoe kun je je dan eenzaam voelen'?
Over het najagen van mijn droom. Een droom waarvan ik tot voor kort nooit had gedacht het ooit te durven. Over zingen en uit mijn comfortzone stappen. Luisteren naar mijn hart versus luisteren naar mijn hoofd.